Ama hep ayni noktaya dönüyorsun. Cocukluguna. Senin affetmedigin degil, seni hic affetmeyen cocukluguna. Sokak Nöbetcilerinin arasina ajan olarak gönderilen Helin Aktan, karsisinda bir aile bulmustur ve o ailenin de bir ferdi olmak üzeredir fakat kendisini bir köprünün ortasinda hissetmeye baslamistir. Köprünün bir tarafinda merhameti, sevgisi ve kurtulusu vardir; diger tarafinda ise gecmisi, korkulari ve gercek ailesi. O köprünün ortasinda durmaya devam ederken sirlar yavas yavas aciga cikmaya baslamis, hic kimsenin göründügü gibi olmadigini da fark etmistir. Koza ve Sokak Nöbetcilerinin arasindaki soguk savas sadece Helinin maglup oldugu bir savasa dönüsecektir cünkü bagliligin yikici hissini de tadacaktir. Mutlu Sarca, nasil kiyametlerin icinde olursam olayim hayata siki siki baglanan neseli tarafimdi. Isik Sarca, en büyük depremleri yasadiktan sonra hayattan vazgecen tarafimdi. Lal Sarca, ruhen sirtina kirbaclar yedigi halde yürümeye devam eden hircin ve yarali tarafimdi. Bartu Sarca, daima yalniz kalacagina inanan ve elinde vicdanindan baska hicbir duyguyu barindirmayan kimsesiz tarafimdi. Yanki Sarca, umudumu ve yolumu buldugum ama hicbir zaman aynaya baktigimda olamayacagim, kaybolmus tarafimdi. Koza, izlerimle ve cocuklugumla zorla itildigim karanlik tarafimdi. Onlar Sokak Nöbetcileriydi; hepsinde kendimden bir parca vardi.